Το cyborg άγαλμα διαπραγματεύεται τη σχέση μεταξύ του παλιού και του νέου, χρησιμοποιώντας τα υπάρχοντα μνημειακά στοιχεία και την εξέλιξη της ανθρώπινης ανατομίας με τεχνικά χαρακτηριστικά. Η τεχνολογική παρέμβαση στο ανθρώπινο σώμα, τα πρόσθετα άκρα και τα εμφυτευμένα ηλεκτρονικά κυκλώματα βρίσκονται στο αναπτυξιακό στάδιο της μετα-βιολογικής εξέλιξης και για αυτό δεν θεωρούνται ακόμα κεκτημένα επιτεύγματα των σύγχρονων κοινωνιών. Η έννοια του μνημείου, από την άλλη, ορίζει κάτι δεδομένο και παλαιωμένο πολιτισμικά σε σχέση με τα σύγχρονα δεδομένα. Η μνημειακότητα αποτυπώνεται με τη μορφή του αγάλματος, σε συνδυασμό με τα τεχνικά μέρη του ανθρώπινου σώματος και χρησιμοποιείται ειρωνικά για την λατρευτική τάση των ανθρώπινων κοινωνιών. Επομένως, σε μία υποθετική μελλοντική κοινωνία, όπου το κέντρο του ενδιαφέροντος των πολιτισμικών και τεχνολογικών στοιχείων θα έχει πλέον μετατοπιστεί, ένα cyborg άγαλμα θα θεωρείται δεδομένο και απαρχαιωμένο και έτσι θα μπορεί να αποτελεί σύμβολο λατρείας και μνήμης των ανθρώπινων επιτευγμάτων.