Τι είναι αυτό που θέλουμε ως γενιά που μεγαλώνει με την ψηφιακή και διαδικτυακή αμεσότητα και διαθεσιμότητα όπως ο αέρας που αναπνέουμε, τόσο στέρεο όπως το έδαφος που πατάμε; Έχουν λάβει το διαδίκτυο και το ψηφιακό, μορφή δική τους; Με μια ματιά στις νέες τεχνολογίες όπως η τρισδιάστατη σάρωση και η επίδραση της γενιάς του YouTube και του τρόπου πρόσβασης στα νέα, το έργο είναι ένα παράδοξο που αφορά την οπτική υπερπληροφόρηση. Αντιλαμβανόμαστε αυτά τα τρισδιάστατα κενά κύτταρα και κελύφη των αντικειμένων ή τους καθημερινούς ανθρώπους που βλέπουμε στο YouTube διαφορετικά; Και αν γίνονται ένα και ίδιο πράγμα, πώς η γενιά των καλλιτεχνών θα αντιμετωπίσει αυτό το χάσμα μεταξύ φανταστικού και φυσικού. Πώς μπορούμε να έρθουμε κοντά στην εμπάθεια και στο συναίσθημα με κάποιο άτομο μέσω του ψηφιακού; Μπορεί η κα. Johnson να είναι ικανοποιημένη από κάτι που δεν έχει γίνει από τον άνθρωπο; Το έργο πιστεύει πως μπορούμε, παρόλο που περιλαμβάνει κάποια άβολα ερωτήματα στο εαυτό μας, δεν είναι χρήσιμο να κλείνουμε τα μάτια σε μια αλληλοεπίδραση και μια εμπειρία με το ψηφιακό, αλλά με ορθό ανάστημα να αντιδρούμε σε θέματα με comment, like, dislike, share.

Διάρκεια: 5:10 λεπτά